Jammer genoeg de laatste dag van hun verblijf in ons land. Met het weer hadden we geen geluk, behalve zaterdag 21 september, kregen we elke dag regen.
Daar het weer ook niet stabiel was vandaag en er ’s avonds training was konden we niet ver gaan om iets te bezichtigen. Iedereen nam het op zijn of haar gemak. Omstreeks 10u00 had iedereen gedaan met eten en besloten we even Lokeren te bezoeken. Makkelijks halve parkeerden we aan de Antwerpse steenweg en gingen te voet verder. Via de binnenstad gingen we langs de durme richting Zele en zo terug naar de wagens. Tijd voor een drankje. Het oude vredegerecht was de ideale plaats om even de inwendige mens op te warmen en te ontspannen. De buitenlandse gasten waren onder de indruk van het interieur.
Tijdens het afzakken gingen we even kastanjes rapen die Dinis voor ons klaarmaakte op Portugese wijze in de over. Het lijkt een beetje op gepofte kastanjes, maar dan beter.
We lieten de kleinsten nog wat slapen, siësta heet dat. Terwijl wij weer verder gingen met de plannen voor de uitwisseling.
Ondertussen was het tijd geworden om naar de training te vertrekken. De eerste groep telde zo’n 22 deelnemers. Les petities terroristes noemt Dinis hen en hij heeft nog gelijk ook ?
Hij probeerde die rakkers evenwicht en balansverstoring bij te brengen. Ze waren echter zo uitgelaten dat de oefeningen amper slaagden. Bij de randori daarentegen ging het wel weer vlotter. Ze hadden in elk geval van de training genoten en hebben zich kunnen uitleven.
De tweede groep ging al een pak beter. De technieken die Dinis hen wilde leren gingen al een pak vlotter dan bij de eerste groep. Manieren van immobiliseren op de grond, wisselen van kant en zo verder lukten hier en daar al aardig. Ook bij heb gaf Dinis randori. Het moment bij uitstek voor hen om zich eens uit te leven.
In de derde groep was er merkelijk minder opkomst dan woensdag. Toch wist Dinis hen te boeien met mooie technieken. Een manier om tot Juji Gatame te komen als de tegenstander de armen bij elkaar blijft houden en een vorm Soto Makikomi had zelfs Erik nog niet gezien.
Dinis legde de technieken met veel passie en overgave uit. Individuele bijsturing gebeurde als het nodig was en na korte tijd beheerste bijna iedereen de nieuwe technieken. Sommigen ervaarden ze als een natuurlijke beweging. Iets waar ze zeker op moeten trainen.
Ook werd er voldoende tijd uitgetrokken voor de Randori. Zowel Ne- als Tachi Waza kon men de energie kwijtraken. Hard maar sportief ging het eraan toe tijdens deze kampen.
Na de training in elke groep kreeg Dinis een applaus van de deelnemers. Erik hoorde enkel positieve commentaren. Ook Dinis vond de groepen leuk, zelfs de kleine terroristen ?
Wij zijn bezig met een uitwisselingsprogramma op te zetten met de club van Albufeira. Details moeten nog besproken worden maar het ziet ernaar uit dat dit niet zijn laatste keer was bij ons in de club.
#BeActive #sportersbelevenmeer
