door Judoclub Lochristi | apr 13, 2019
Vandaag
stonden er opnieuw twee trainingen op het programma.
Na het
opstaan ging Dinis eerst een half uurtje lopen met de judoka’s. Een trip ronde
Alvito met mooie uitzichten en overstekende konijnen.
Omstreeks
8u30 arriveerden ze in het huis om gezamenlijk te ontbijten. Erik en Mieke
waren reeds ter plaatse en hadden al broodjes met hesp en kaas gemaakt. De
rumoerige bende hadden deze in een mum van tijd op.
Na het
ontbijt was er nog tijd voor een koffie in onze ondertussen stamcafé. Ik kreeg
de indruk dat we er goede klanten zijn geworden.
En dan op
weg voor de eerste training. Een korte maar stevige opwarming en het Ne Waza
kon beginnen. Verdediging op grond stond op het programma. Ook nu bleken technieken
die voor ons alledaags zijn volledig nieuw voor hen. Met enige hulp van Erik en
van onze andere judoka’s lukten de meeste technieken wel voor hen. De Randori
daarentegen was dan weer hun dada.
Na de Ne
Waza volgde Tachi Waza. Deze maal stond Tai Otoshi op het programma. De basis,
enkele toepassingen en de verdedigingen erop. Idem Dito als bij Ne Waza waren
hier ook weer onbekende technieken bij voor hen, maar ook nu slaagden wij erin
om hen iets bij te brengen.
Na iets
meer dan twee uur trainen, met de nodige Randori’s verzamelde de groep om een
liedje te zingen voor Ewout. Hij van vandaag jarig en we wilden iets speciaals
doen. Van de tekst verstonden we geen botten, maar de melodie was dezelfde als
bij ons.
konden wij
ons douchen en ons aankleden. Richten middagmaal met de ganse bende. Op het
menu stond eerste en plaatselijke soep met chorizo in. Erna sla met kip en
rijst. Eenvoudig en lekker. Een gekwebbel in de zaal maakte er een gezellige
drukte van. Als je zit te eten en drie kleine pagadders komen een verhaal doen
in het Portugees … wat moet je dan antwoorden? Je zegt hen dat je hen niet
begrijpt en ze ratelen gewoon door,
leuk.
Na het middagmaal was er tijd voor, idd, een koffie ?
Maar eerst
passeerden wij langs een lokaal marktje waar fruit en groenten er voor een
prikje te koop waren. Erik kocht er een grote kilo bananen voor amper € 1,80.
En dan op
weg naar ons stamcafé. Omdat het warm was trakteerde Erik iedereen op een
ijsje. Een gebaar dat in dank werd afgenomen door de jongeren. Er werd een
kleine stormloop georganiseerd naar de diepvriezer… stel je voor dat de ijsjes
op zouden zijn.
Als
namiddag activiteit stond een uitstap naar het grootste kunstmatige stuwmeer
van Portugal op het programma. Deze is gelegen in de Alentejo regio, zo’n 25
kilometer van Alvito. Tijdens de rit passeerden wij de Alqueva dam aan de
guadiana rivier. Van daarop hadden wij een prachtig uitzicht over het stuwmeer
en de wijde omgeving. Dinis gaf ons ruim de tijd om van het uitzicht te
genieten vooraleer verder te rijden naar een rustig plaatsje aan het stuwmeer.
Dit was nog kwartier verder rijden. Eenmaal aangekomen merkten we waarom Dinis
ons naar daar bracht. Onder een brandende zon gingen enkelen in het water.
Lucas en Nathan namen de taak van water entertainer op zich en kregen meteen
een gorde jongeren rond zich. De tijd gaat snel. Voor wij het wisten was het bijna 17u45. De avond training zou
beginnen om 18u30 …
Dus met
zijn allen in de mini busjes en op weg naar Alvito. Het meer op zich was niet
zo heel ver weg, maar we moesten er volledig rond rijden via kleine baantjes.
Sommigen niet breder dan een bandenspoor. Toen we een bordje zagen met “Alvito
18 km” was het 18u24. We hadden dus nog 6 minuten om 18 kilometer af te leggen.
Met een snelheid van 180 kilometer per uur zouden we net op tijd zijn. De
avondtraining zou de beginnen om 18u30 … Portugese tijd.
Enfin,
18u45 kwamen we aan bij de sporthal. Judogi aandoen en de training kon
beginnen. Voor de gelegenheid waren enkele judoka’s van een andere club
aanwezig. Als Ne Waza had Erik gekozen voor aanval op de grond. Ook hier waren
de getoonde techniek volkomen vreemd voor sommigen. Hulp bij de oefeningen was
dus meer dan welkom. Tachi waza handelde over verdedigen tegen Kumikata. Vooral
de manier waarbij je de arm van de tegenstander tussen diens benen drukt had
men nog nooit gezien. Daar het de laatste training was, beperkte Erik de
Randori’s. De deelnemers waren vermoeid van de lange dagen en nogmaals meer dan
twee uur trainen begon veel te worden.
Toen de
laatste training erop zat kreeg Erik van alle deelnemer een knuffel. Als iemand
op hem sprong voor de knuffel, werd die gewoon geworpen. Dit tot groot jolijt
van de anderen. Ok, op den duur begonnen alle kleinsten op Erik te springen.
Dan nog
even felicitaties in ontvangst nemen van de president van de Portugese
Judofederatie. Die was blijkbaar een deel van de training komen meevolgen
vanuit de tribunes. Erna vlug douchen en richting avondmaal. Het was
ondertussen na 22u00. Daar het nog warm was gingen de meesten te voet. Het
ganse dorp zal geweten hebben dat de judostage passeerde. Nee hoor, ze maakten
geen lawaai. Ze waren erg stil …
Het
avondmaal bestond uit varkensvlees met rijst en pasta, sla en gezouten chips.
Vraag mij niet welke combinatie dit is maar blijkbaar zijn ze het gewoon.
Omstreeks
middernacht vertrokken wij richting slaapplaatsen. Daar ons ‘stamcafé’ nog open
was… je heb hem, we gingen nog een koffie halen.
De
Portugese koffie is een mini kopje waar amper 2 à 3 cm koffie in is. Niet veel
maar verdorie intens en pittig van smaak. Erik en Lucas vinden dit best zo.
Na middernacht konden wij dan eindelijk slapen, enkel den dienen moest nog een verslag maken …
door Judoclub Lochristi | apr 12, 2019
Zoals gisteren afgesproken stonden wij omstreeks 08u30 klaar. Dinis ging
ons komen oppikken voor het ontbijt. 8u45 … nog niemand gezien, 9u00 … nog
steeds niemand. Rond 9u10 kreeg Erik een bericht met de vraag of hij hem had
overslapen. Blijkbaar was het de bedoeling dat wij te voet naar het ontbijt
zouden gaan… communicatiefoutje of wijziging in de planning?
Enfin, Rond 9u20 waren wij ter plaatse voor het ontbijt. Belegde
broodjes, koeken, yoghurt, … Sterven van de honger zouden wij niet doen.
Na het ontbijt was het tijd voor de eerste training van de dag. Deze
begon rond 10u00 en duurde tot na 12u00. De training handelde rond Ne Waza
techniek. Heel wat van de getoonde technieken waren ook weer nieuw voor de
deelnemers. Vooral bij de aanvallen bij een tegenstander die op de rug ligt
hoorden sommigen het ik Keulen donderen. En geloof mij, Keulen is een gans eind
van hier.
Bij de Randori toonden onze gastheren dan weer dat ze kampers waren.
Na de training was het tijd voor de lunch. Het traditioneel gerecht met
varkensvlees en schaaldieren stond op ons te wachten. Na een paar uur trainen
smaakte het heerlijk. Om de tijd wat te doden leerden Erik en Lucas de jongsten
de eerste zinnen Nederlands. “Ik spreek Vloms en ge kunt mijn … kussen”. Zij
wisten niet was het was en wij lachten ons een kriek.
Na de lunch stond Beja op het programma. Deze oude stad is waar Dinis
junior zijn jeugd doorbracht.
Onze chauffeur was de persoon die Erik in contact bracht met Dinis,
enkele jaren geleden.
Omdat sommigen dringend moesten, gingen wij een cafeetje binnen om
iedereen de gelegenheid te geven even naar het toilet te gaan. Ondertussen
bestelden de groten iets om te drinken. Zes koffies en één thee kosten daar €
4,50 … de prijzen zijn er een beetje zoals bij ons ?.
Er is teveel te zien om op een paar uur te bezichtigen, dus moest Dinis
kiezen. We gingen naar het kasteel van de stad en boven op de hoogste toren
hadden wij een machtig uitzicht over de stad en de wijde omgeving. De volgende
stop was de dojo van Beja. Deze bestond reeds van 1957en was daarmee de eerste
judoclub in Portugal. Meester Kobayashi is er lange tijd de hoofdtrainer
geweest. Foto’s van hem hangen nog overal. Dinis liet ons binnen en liet ons
werkelijk alle plaatsen zien.
Daarna was het tijd voor de plaatselijke specialiteit: pastel de nata.
Een bladerdeegkoekje met in het midden crème brûlee. Daar het zonnetje scheen,
genoten wij ervan op een terrasje in het midden van de oude stad.
De namiddag vloog voorbij en al snel was het tijd om richting Alvito te
keren voor de avond training. Er waren enkele leden van een bevriende club
bijgekomen. Deze maal draaide de training rond Tachi Waza. Diverse technieken
passeerden de revue en opnieuw waren de meesten volledig nieuw voor de
deelnemers. Ook een randori van 15 minuten was hen onbekend. Diegenen graag
kampten en een rode gordel kregen, hadden al snel spijt van hun beslissing. Het
was alles behalve koud. Dan nog eens 15 minuten moeten kampen tegen diverse
tegenstanders … je zou voor minder.
Ook de short time Randori’s van 15 seconden (Tachi waza naar Ne waza)
kenden ze niet. Toen Erik vertelde dat ze 12 Randori’s zouden doen, begonnen de meesten al
te puffen.
De avondtraining was behoorlijk intens en na meer dan 2 uur konden wij
ons douchen en richting verzamelplaats gaan voor het avondmaal. Spaghetti met
hamburgers en groenten. Een rare combinatie voor ons, maar iedereen kende dat
blijkbaar. Ondertussen klonk het van overal: “Ik spreek Vloms en ge kunt mijn …
kussen”. Wij wisten van niets …
Tijd voor een korte wandeling. Het was ondertussen al na 22u00 maar
Dinis wilde ons nog even een locatie laten zien uit zijn stad. De locatie was
een cafeetje, vol met oude gereedschappen aan de muur. Een plaatselijke
zanggroep kwam er samen en na enkele glaasjes wijn begonnen ze te zingen.
Traditionele liederen uit de streek. Blijkbaar heeft elk dorp zo’n vereniging.
Om te drinken zijn alle redenen goed blijkbaar.
Even later gingen wij weer verder en weldra stonden wij aan de slaapplaatsen. Eens naar bed voor 00u00, iedereen keek er naar uit.
door Judoclub Lochristi | apr 11, 2019
Vandaag was
het vroeg opstaan want om 08u00 kwam Dinis senior ons oppikken voor het
ontbijt. Deze maal bij hem thuis. 08u00 was Portugese tijd want rond 8u15
arriveerde hij eindelijk. Snel even Ginny, Nathan en Lucas oppikken en we konden
vertrekken naar zijn thuis.
Men had voor
ons een volledig ontbijt voorzien. Van alles genoeg en mijns inziens voldoende
variatie. Zelfs de plaatselijke katten konden meegenieten van de stukjes hesp
die Erik hen voederde.
Rond 09u00
was het tijd om te vertrekken richting Evora, een oud stadje op zo’n klein uurtje
rijden van Alvito. Evora bestond reeds in de tijd van de Romeinen, de ruïnes
van de tempel zijn daar nog getuige van. Daar Dinis er een afspraak had, kregen
wij ruim een uur om deze stad te bezichtigen. De Historische oude stad staat op de lijst van
Unesco werelderfgoed. Diverse bezienswaardigheden deden wij aan. Zo was de luxe
en kunst in de San Fransico kerk, de romeinse aquaduct en ruïne van de romeinse
tempel. Maar de chapel of bones sprak het meest tot de verbeelding. Een gans
stuk was opgebouwd uit menselijke botten, Schedels, beenderen en ribben vormden
de muren van deze lugubere plaats. Naast de tempel was er een museum, waar
allerhande artefacten uit de kerkgeschiedenis te zien waren. De trappen op en
we kwamen op het dak van de kerk. Van daar kregen wij een prachtig zicht op de
stad en wijde omgeving. Opnieuw twee kerken op één dag voor Erik … dat moet een absoluut record
zijn. Bekeren zat er net nog niet in, maar Erik is op goede weg.
Het viel
trouwens op hoeveel Polen er in deze stad waren. Bijna alle wagens hadden een ‘P’
op de nummerplaat staan.
We reden
terug naar Alvito omdat het tijd om iets te eten … Deze maal kregen wij twee
schotels. De ene was Rijst met eend, de andere was friet met varkensvlees en
schaaldieren. Plaatselijke gerechten die prima smaakten. Opnieuw vertrokken we
met de mini bus.
De volgende
stop was een modern wijnhuis in de omgeving, Quetzal. Dinis heeft overal
relaties en zo kregen wij een rondleiding in het Engels. Het eerste punt was de
moderne kunst tentoonstelling die er te bezichtigen was. Nadien volgde de rondleiding
in de wijnmakerij met uitleg over de wijnbouw.
Best
interessant om de gids, Norberto, te horen praten over zijn passie. Uiteraard
kon een glaasje wijn niet uitblijven. Daar onze judoka’s minderjarig waren,
kregen zijn geen alcohol. Ze vroegen zelfs niet om even te proeven.
Voorbeeldige jeugd.
Tijdens de
ritten wilden we wel weten hoe laat de training zou beginnen. Volgens Dinis zou
dat rond 18u00 zijn. (het was tenslotte 19u00). Op de vraag hoeveel uur de
training mocht duren kregen we carte blance. Schitterend, dat maak je alleen in
het zuiden mee.
Erna reden
wij opnieuw richting Alvito waar wij een stop maakten bij een plaatselijke wijnmaker.
De wijn die daar gemaakt werd was traditioneel Portugees. Niet slecht van
smaak, maar duidelijk een mindere kwaliteit dan het wijnhuis Quetzal.
Hier kregen
wij een uitleg in het frans. De wijn werd er gemaakt in traditionele stenen
kruiken van ongeveer 1200 à 1500 liter. Ook hier kregen wij een kleine
proeverij. Bij de groep was ook een jongen van zo’n 10 jaar. Tijdens een onoplettendheid
geritste hij snel een glas en dronk het leeg. Het was duidelijk niet de eerste
maal dat hij dat deed.
De volgende
stop was in een klein zaaltje. Zou de stage daar doorgaan? We hadden schrik van
wel. Gelukkig was het enkel op tatami matten op te halen voor de stage. Deze
bleken Agglorex te zijn (made in Belgium).
We gingen
nog snel even de judopakken ophalen en we konden aan een training beginnen. De
poort van de sporthal was gesloten. Dus moest Dinis de sleutel halen in het
gemeentehuis. Om een lang verhaal kort te maken, bleek dat de sleutel gewoon in
zijn zak zat …
Ondertussen
was ook Dinis junior aangekomen met een groepje judoka’s van zijn club. In totaal
waren wij met zo’n 18 jongeren en 10 kinderen. De jongeren legden snel de
matten zodat wij konden beginnen.
De training
was een mix van techniek en randori. Nogmaals viel het op dat techniek niet de
sterkste kant is van de plaatselijke judoka’s. Dingen die voor ons standaard
zijn, bleken volkomen nieuw voor hen. Het was wat moeilijk les geven wegens de
diversiteit in graden en leeftijden, maar Erik slaagde erin iedereen te boeien.
We hoorden nadien dat deze groep voornamelijk bestond uit kinderen uit kansarme
gezinnen die op kosten van Alvito gratis judo mogen doen.
Na een training
van zo’n anderhalf uur was het tijd om een hapje te gaan eten. Deze maal aten
wij met de judoka’s mee. Drie van de deelneemsters stonden in de keuken en
deden hun best om wat lekkers te maken. Spaghetti met tonijn, rijst met worst en
eieren waren de gerechten. Vergelijk het met een keuken op een jeugdkamp. Eenvoudig
en lekker.
In plaats van
naar de slaapgelegenheden terug te keren, wilde Dinis junior nog een koffie
gaan drinken. Dus gingen wij, rond 23u00 nog op zoek naar een cafeetje dat ons
wilde bedienen. Daar werden ook de plannen voor morgen besproken. Omstreeks 8u00
zou men ons komen ophalen voor het ontbijt … nee, doe maar 08u30 … we wennen er
wel aan ?
Rond iets voor middernacht konden wij dan eindelijk gaan slapen. Enkel bibi moest nog een verslag maken.
door Judoclub Lochristi | apr 9, 2019
Na enkele
veranderingen in het programma hadden wij afgesproken dat Dinis, de vader van
Dinis (om het makkelijk te maken) ons zou komen oppikken omstreeks 11u30. Van
daar zou de rit naar Alvita, zo’n 180 kilometer land inwaarts volgen.
We konden
dus even uitslapen en waren omstreeks 08u30 aan de buffet voor het ontbijt. Nu
was er merkelijk meer volk aanwezig. Na het ontbijt namen wij even de tijd om
de tanden te poetsen en de koffers te maken. Daar wij nog even tijd hadden, en Erik
al wat verbrand was, besloten wij nog even langs te gaan in Albufeira voor de zonnebrandolie.
Langs het strand verzamelden Lucas schelpen. Niet de kleintjes zoals bij ons
aan de kust, maar grote, erg grote. De aftand hotel naar Albufeira is niet zo
groot en weldra waren wij opnieuw in het stadje. Opnieuw werden wij aangeklampt
om in de diverse horeca zaken binnen te gaan. Juist … “We klappen Vloms” …
Het blijft werken.
Daar we ook
even een andere weg namen kwamen we ook andere winkels tegen. Één ervan was een
schoenenwinkel. Vrouwen en schoenenwinkels, het hoeft geen uitleg? Enfin, zowel
Mieke als Ginny kochten zich een paar schoenen in kurk. Modieus, dat wel.
Dan terug
richting hotel om de koffers op te halen en te wachten op ons vervoer. Om de
tijd te doden speelden wij nog even op de schommel en de wipplank. We blijven
kinderen he.
Dinis
senior arriveerde omstreeks 11u45 met een mini busje. Elkaar begroeten, elkaar
voorstelen, de koffers inladen en wijle weg voor een tocht van zo’n 180
kilometer naar Alvito. Een klein dorpje in the middle of nowhere. Dinis
(senior) is de burgemeester van het dorp. Langs de weg passeerden wij
uitgestrekte velden met citrussen en olijven. De Algarve is dan ook de grootste
exporteur ervan in Europa.
De baan
naar Alvito is typisch Portugees. Weinig onderhouden wegdek, smalle baantjes en
weinig verkeer (gelukkig maar). Een goede twee uur later kwamen wij aan in het
centrum van de immense stad .. 1500 zielen. Hier zijn toeristen amper bekend. Het
dorp is nog vrij authentiek, met als gevolg dat er weinig te beleven valt en de
jongeren wegtrekken naar de steden. Dinis (senior) probeert als burgemeester
heel wat activiteiten te plannen om de jongeren in het dorp te houden. De judo
stage is daar één van.
Enfin, we
werden naar de verblijven gebracht en kregen even de tijd om de locaties te
verkennen. Ginny, Nathan en Lucas kregen kamers in een soort wooncomplex, Erik
en Mieke kregen een hotelkamer … verschil moet er zijn ?.
Eens de
kamers gekend waren nam Dinis ons mee naar het hoogste punt van de streek. 600
meter boven de zeespiegel. Daar hadden wij een prachtig uitzicht over de
streek. Dinis toonde de diverse locaties en gaf uitleg over van alles en nog
wat. Gelukkig was de zon volop aanwezig, want op deze hoogte stond een redelijk
felle wind.
Terug in
het dorp aangekomen nam Dinis (of moeten wij meneer de burgemeester zeggen?)
ons mee naar een restaurant. Van buitenaf zou je het nooit merken, maar de
locals komen hier een glaasje drinken en een hapje eten. Wij kregen vis met aardappelen
en groeten en gedroogde kleine visjes met rijst. Aan de bar nog een koffie en
we waren klaar om een ritje te maken door de streek.
Dinis stond
erop om ons de omgeving te laten zien van zijn dorp. Na amper 10 minuten
gereden te hebben viel het hem in dat hij nog een vergadering had op het
stadhuis. Dus maar terug naar het dorp. Daar troffen wij Victor en zijn
vriendin aan. Een judoka die Erik nog herkende van de vorige stage. Zij namen
ons mee naar het kasteel van de vroegere landeigenaar. Dit is nu omgebouwd tot
hotel, maar toen men uitlegde wie wij waren mochten wij er rondlopen en kregen
zelfs iemand van de balie mee als gids. Het kasteel was heel luxueus, zeker
voor die tijd. Er was overal glas, zelfs een lift en op de kamer van koningin
zelfs televisie…. :-).
De tuin van
het kasteel was ook de moeite. Deze was ingedeeld in diverse kleinere plaatsjes
met elk hun eigenschap. Kruidentuin, waterplaatsen, auditorium, en Citrus tuin.
Erik vond het nodig om kwaliteitscontrole te doen op de sinaasappelen en bij
het verlaten van het kasteel werd deze eerlijk verdeeld.
De volgende
bezienswaardigheid was de franciscaner kerk uit de 14de eeuw. Een
vrouw uit het dorp liet fier haar kerk zien. Redelijk sober maar met mooie fresco’s.
Daar we omstreeks 18u30 terug moesten zijn voor een training in Semes was er
niet veel tijd meer. Toch stond men erop dat we ook de grotere kerk van het
dorp gingen bezoeken. Twee kerken in één dag voor Erik, dat moet een absoluut
record zijn.
De grotere
kerk was een mix van culturen, zo had je Moorse en Braziliaanse invloeden door
elkaar. Oude fresco’s die jammer genoeg niet gerestaureerd waren en dus bijna
niet meer zichtbaar. Eveneens lagen er twee hoge edelen begraven. Het was
duidelijk dat de kerk vroeger veel geld had. De luxe stroomde eraf.
Omstreeks 18u45
waren wij op de afgesproken plaats. Iedereen in de minibus en op weg, richting
Semes voor een training. Onderweg pikten wij nog enkele judoka’s op. Semes ligt
zo’n 25 kilometer van Alvito vandaan. De training ging door in een oude loods. Omkleden
gebeurde in de toiletten en de tatami was ouder den de deelnemers. Bij ons ondenkbaar.
Toch werden wij warm ontvangen. Erik mocht aan het werk. Meteen viel het op dat
de basis van technieken niet zo goed was. Dus was er werk aan de winkel. Als Tachi
Waza koos Erik voor Seoi Nage. Hier had hij heel wat verbeterwerk bij de deelnemers.
Ushiro Gesa Gatame was van hetzelfde laken een broek. Zelfs de plaatselijke
trainers moesten worden verbeterd. De twee variante vormen van deze houdgreep
waren zelfs volledig nieuw voor hen. Nu ja, de sfeer zat goed en de inzet was
groot. We zouden de meesten van hen toch zien op de stage in Alvito. Na de
training moesten wij nog even op de groepsfoto. Yep, ginder zijn wij VIP’s.
De rit
terug was mooi. In het pikdonker over de slechte onverlichte wegen …blijkbaar
zijn ze dat ginder gewoon.
Eenmaal terug
aangekomen gingen wij eten. Friet met varkensvlees. Eenvoudig maar lekker
klaargemaakt. Wel waren het grote lappen vlees. Teveel zelfs.
Omstreeks 23u00 gingen wij eindelijk naar onze slaapgelegenheden. Slapen na een lange maar mooie dag. Morgen om 08u00 worden we verwacht voor het ontbijt.
door Judoclub Lochristi | apr 9, 2019
Vandaag stond een trip
in de westelijke Algarve gepland. We hadden afgesproken dat met ons omstreeks
08u45 zou kopen ophalen.
Omstreeks 7u30 stonden
wij op. Even douchen en we konden ontbijten. Er was ruim voldoende diversiteit.
De buffetvorm zorgde ervoor dat iedereen nam wat hij / zij wilde.
Na het ontbijt snel nog
even de tanden poetsen en naar het toilet gaan en we waren klaar. De trip was
geboekt met Algarve Geographics. Erik kende deze nog van vroeger en wist dat de
trips top zijn. Kim, de Nederlandstalige gids was stipt op tijd. Daar het weer
in de voormiddag wisselvallig was had Kim voorgesteld om per mini bus te reizen
in plaats van per jeep. We reden eerst een uurtje tot in Lagos. De tocht van
zo’n 60 kilometer verliep via Portemao. Daar hadden we samenkomst met Vasco,
Kim’s echtgenoot, die met een andere bus dezelfde trip maakte.
Eenmaal in Lagos
aangekomen kregen we heel wat uitleg over de geschiedenis van de
verdedigingslinies uit vorige eeuwen en het natuurbehoud van Portugal. Kim wist
het boeiend te vertellen. Een opsteker voor heel wat geschiedenisleraars.
Nadien was er nog ruim de tijd om een bezoekje te brengen aan de wereldberoemde
rotspunten. Door erosie was de zachtere kalksteen weg zodat er grillige vormen
in de rotsformaties ontstonden. De uitzichten vanop de rotsen in Lagos waren
adembenemend. Het ideale moment om foto’s te nemen van iedereen. Daar wij niet
op de gebruikelijke paden bleven en het nog soms drassig was van de regen
ervoor, waren onze schoenen smerig. Vasco was zo galant om de schoenen van
Ginny te poetsen.
Omstreeks 11u00 ging de
trip verder richting Burgau. Daar begint het grootste natuurpark van Portugal.
Zo’n 30 kilometer zuidelijk en zo’n 150 kilometer westelijk en ongeveer twee kilometer
breed. Deze strook bevat een grote diversiteit aan flora en fauna. Via kleine
weggetjes kwamen wij aan op het strand. Ginny had het lumineuze idee om ‘judo’
te maken in het zand. Het idee kreeg meteen bijval van de ganse groep.
Toen wij omstreeks
11u45 wilden vertrekken, reed Vasco zich vast in het mulle zand. Daar ging zijn
eer van goede chauffeur. Met behulp van een winch konden enkele vissers hem
lostrekken en de tocht kon verder gezet worden in het natuurgebied richting Salema.
Wie het niet weet zou er nooit op letten, maar in de rotsen op het strand zijn
fossiele afdrukken zichtbaar van de ignosaurus, een prehistorische grote kip
zeg maar. De pootafdrukken waren dan misschien niet zo heel duidelijk, het
uitzicht was zeker de moeite waard. Vanop de hoge rotsen zag je het water van
de oceaan. Wie goed keek kon in de verte zelfs nog meer water zien.
Ondertussen had de
bewolking plaats gemaakt voor een stralende zon. Na een dag regen was deze meer
dan welkom.
Na een korte trip
passeerden wij een gebied dat bekend stond om zijn megalieten, grote stenen.
Niet zo groot als Stonehenge in Engeland, maar zeker de moeite om te zien.
Toen we stopten gaf Kim
de uitleg dat deze het symbool was voor de mannelijke fallus. Elke vrouw die
deze aanraakte zou binnen het jaar zwanger worden. Erik kon het natuurlijk niet
laten om Ginny te vragen of ze deze wilde aanraken.
Ruim na 13u00 werden wij
in Sagres verwacht voor het middagmaal. Een ovenschotel met aardappelen,
kabeljauw, ajuin en eieren. Dit alles rijkelijk voorzien van olijfolie. Wie
wilde kon er huisgemaakte piri piri saus bij doen. Als dessert was er
amandeltaart. Erik vond deze heerlijk, anderen vonden deze nogal zoet. Des gout
et des couleurs on ne discute pas … Als afsluiter voorzag Vasco twee soorten sterke
drank. Niemand van ons dronk ervan, maar wat is nu leuker dan moeder op stang
jagen? Dus namen wij een glaasje, deden er gewoon water in en Lucas dronk ervan
… net echt.
De volgende
bezienswaardigheid was de oude zeevaartschool van Cordonna. Deze is gelegen op
een schiereiland met bijna verticale rotsten van ettelijke tientallen meters
hoog. Wie aandachtig was tijdens geschiedenis kreeg te horen dat het een
zeevaartschool was, waar men werd opgeleid om tijdens de ontdekkingsreizen de
schepen te bemannen. Kim vertelde echter dat het een gevangenis was waar men
werd opgeleid voor deze taak. Als je Cordonna in het echt ziet weet je gewoon
dat Kim gelijk had, dat was vroeger een gevangenis.
En wijle weer verder.
Richting Cabo de Sao Vincente deze maal. Cabo de Sao Vincente is het meest
zuidwestelijke punt van het Europese vasteland. Vanop dit punt heb je een
uitzicht over zowel de zuidelijke als over de westelijke kustlijn. Ook hier
steile rotsen en hoge kliffen. Een fenomenaal uitzicht over de ganse oceaan. We
kregen ruim de tijd om de plaats te bezoeken en foto’s te nemen.
De laatste stop die wij
aandeden was Cordoama, 150 meter boven de zeespiegel. Dit deel van de Algarve
is een paradijs voor para gliders. De hevige wind botst tegen de hoge kliffen
en zorgt voor spektakel voor deze sporters. Vasco vertelde mij dat er af en toe
een paraglider tegen de rotsen botst. Gelukkig was er aan de rotsen niet veel
te merken van eventuele ongevallen.
Tempus fugit en voor
wij het wisten was het al na 17u00. Na een tocht van zo’n uurtje rijden kwamen
wij weer aan in Albufeira. Iedereen was ruim tevreden over de trip en de gids.
We namen even tijd om
ons te verfrissen en gingen op zoek naar een locatie om te gaan eten. We
moesten door het drukke toeristische gedeelte met diverse eet- en
drinkgelegenheden. Overal stond men aan te dringen om binnen te gaan. Hello good
friend, good food. Come inside please. Bonsoir
mon ami, souhaite entrer. Nous avons les meilleurs plats à Albufeira … een
klote job als je het mij vraagt, maar wij zaten er toch maar mee. In elk geval
maar je er snel goede vrienden. Erik deed alsof hij het niet verstond. Wie naar
zijn taal vroeg kreeg steevast het antwoord: “We klappen Vloms”. Met als
reacties Flom, flom? Algemeen jolijt in de groep dus.
Uiteraard wilden wij gaan
eten en vonden, iets buiten het drukke centrum, een rustiger plaatsje om te
eten. Op onze vraag deden ze de TV uit, we wilden rustig eten … alhoewel,
rustig eten met Erik in de buurt is geen zekerheid. Deze maal kozen de meesten
Chicken piri piri. Kip met een zoete saus … ?. Ginny ging voor kip curry. We kregen een
‘special price’. Voor amper 8 euro per persoon hadden wij gegeten en gedronken.
Ondertussen was het al
aardig donker aan het worden. We keerden op onze stappen terug, maar nemen wel
nog de tijd voor een ijsje. Erik wist nog van vorig jaar een plaats zijn met
prima roomijs. Vraag mij niet meer welke smaken ze hadden, maar het was enorm.
Ondertussen was het
pikdonder geworden. Nog even een kleine stop langs het strand en het was tijd
om de dag af te sluiten.
door Judoclub Lochristi | apr 7, 2019
Dit jaar
werd Erik opnieuw gevraagd om de stage van de Algarve (zuid Portugal) te
leiden. Hij mocht enkele judoka’s meebrengen. Ginny Van Hecke, Nathan Van
Hoorebeke en Lucas Handkyn gingen met ons mee. Mede dank zij de steun van onze
vijf sponsors, konden wij aan een schapelijke prijs zorgen voor clubkledij,
T-shirts en Hoodies. We konden dus als club naar voor komen .
Daar we
vroeg in de luchthaven van Eindhoven moesten zijn, vertrokken wij om 07u00
stipt van bij ons thuis. Iedereen was ongeveer een kwartier op voorhand ter
plaatse. Eerst even snel de koffers wegen, alles inladen en de reis kon
beginnen.
We stegen
op vanop Eindhoven om 11u00. De landing in Faro was voorzien om 13u00
plaatselijke tijd (Portugal staat één uur achter op België).
Eens in Eindhoven
aangekomen was er nog tijd voor een ontbijt. Nog wat rond keuvelen, inchecken
en boarden. We zaten verspreid in het vliegtuig. Wat gaat zo’n vliegtuig snel,
en vliegen doet het zelfs nog sneller. Na een vlucht van ongeveer 2u40 en 2500
kilometer landden wij eindelijk in het zonnige Portugal …
Op de
luchthaven was het aan het watergieten om U tegen te zeggen. Binnen enkele
minuten was iedereen doorweekt;
Dinis
Pinto, de organisator van vorig jaar, kwam ons persoonlijk oppikken op de
luchthaven. Tussen hem, Mieke en Erik was het een warm weerzien. Ginny, Nathan
en Lucas werden voorgesteld en snel zat de sfeer goed. In de gutsende regen
konden wij de koffers inladen en met een mini busje richting Albufeira rijden.
Mieke zat
met zijn kinderen en de drie deelnemers achterin, Erik zat voorin bij Dinis.
We maakten
even een stop om de gloednieuwe dojo van Dinis te bewonderen. Deze was nog niet
helemaal af, maar wat er reeds stond was de moeite. 14 x 14 meter, volledig in
hout afgezet. Echt stijlvol. Dinis was er, terecht, trots op.
Ondertussen
was de zon aan de doorbreken. De rit ging verder richting Inatel hotel, waar we
enkele dagen zouden logeren. De kamers verkennen, ons wat opfrissen en we
gingen richting Albufeira.
Hier deden
wij enkele kleine inkopen. Erik, Ginny en Lucas wilden chilisaus kopen, Mieke
en Ginny hadden ook handtassen in kurk nodig.
Van de
vorige reis wist Mieke nog een winkeltje zijn waar je voor een goede prijs
lederwaren en kurk kunt kopen. Ze hadden er werkelijk alles in kurk. Portefeuilles,
handtassen, schoenen, gadgets en zelfs paraplu’s. Enfin, we zijn zo’n vijfmaal
langs geweest omdat we bestellingen binnenkregen van het thuis front. Dan
richting het restaurant waar we zouden eten. Daar kregen wij te horen dat het
pas open was vanaf 18u00.
Dus zakten
wij nog even af richting strand om te genieten van een fruitcocktail. Vers
gemaakt met echt rijp fruit, wat moest het meer zijn?
Na nog een
kleine wandeling was het dan eindelijk tijd om naar het restaurant te gaan.
Erik had zin in sardines. Waar smaken deze beter dan in het land van herkomst?
Juist …
Het
restaurant ligt buiten het toeristische centrum van Albufeira, in een rustig
deel van de oude stad. We kregen snel onze tafel en de menukaart. Erik bestelde
zijn sardines … en kreeg te horen dat er geen verse waren. Em was eraan voor de
moeite. Gelukkig was er ook nog andere vis verkrijgbaar.
Iedereen
vond wel iets naar zijn of haar smaak. Zalm, garnalen, tong en zeebrasem waren
er in overvloed. Het smaakte super.
Al snel was het donker aan het worden, en tijd voor ons om richting hotel te gaan. Het was een lange dag en iedereen wilde gaan slapen.
